Την τελευταία της πνοή, σε ηλικία 84 ετών, άφησε σήμερα η Νόνικα Γαληνέα, έξι ημέρες πριν γιορτάσει τα 85α γενέθλιά της.
Η είδηση του θανάτου της σκόρπισε θλίψη στον καλλιτεχνικό χώρο, και όχι μόνο, αφού η γνωστή ηθοποιός είχε χαρακτηριστεί ως «η μεγάλη κυρία του θεάτρου».
Η Νόνικα Γαληνέα άνηκε σε εκείνη τη γενιά των ανθρώπων της τέχνης που είχαν και βιωματικά έναν άλλον πολιτισμό, μία διαφορετική κουλτούρα, που δημιούργησε το σπουδαίο ρεπερτόριο του θεάτρου της δεκαετίας του ’70 και του ’80.
Τη δυσάρεστη είδηση του θανάτου της έκανε γνωστή η κοσμικογράφος Χριστίνα Πολίτη μέσα από το Instagram της.
«Αντίο αγαπημένη Nόνικα. Ήσουν πραγματικά one of a kind» έγραψε σημειώνοντας ότι η Νόνικα Γαληνέα ήταν ένας θρύλος.
Τα τελευταία χρόνια η αγαπημένη ηθοποιός αντιμετώπιζε προβλήματα με την υγεία της, ενώ καλλιτεχνικά είχε αποσυρθεί εδώ και πολλά χρόνια από το θέατρο.
Πότε θα γίνει η κηδεία της
Η κηδεία της θα γίνει την Τρίτη 6 Ιουνίου, στη 1 το μεσημέρι, στο Α΄ Νεκροταφείο. Θερμή παράκληση της οικογένειας να μην εισέλθουν κάμερες στον χώρο του νεκροταφείου.
Επιθυμία της ήταν, όταν φύγει από την ζωή, αντί στεφάνων, τα χρήματα να δοθούν για τους σκοπούς του Ιδρύματος «Το σπίτι του ηθοποιού».
Ποια ήταν η Νόνικα Γαληνέα
Η ηθοποιός, συγγραφέας, μεταφράστρια και επιχειρηματίας Νόνικα (Αντιγόνη) Γαληνέα γεννήθηκε στην Αθήνα στις 8 Ιουνίου 1938.
Κόρη του Πέτρου Γαληνέα, δικηγόρου από την Καρδαμύλη της Μάνης -διατέλεσε διευθυντής των Μύλων Αγίου Γεωργίου- και της Θεοδοσίας Καραϊωσηφόγλου, φοίτησε στο δημοτικό σχολείο Μακρή και στην ηλικία των 14 ετών μεταγράφηκε στη Φλωρεντία.
Τον επόμενο χρόνο πήγε στο αγγλικό σχολείο Châtelard School στην Ελβετία, και στην ηλικία των 18 εγγράφηκε στο Densons Secretarial College στο Λονδίνο. Κατόπιν σπούδασε στο Weber Douglas School of Singing and dramatic art.
Παντρεύτηκε τον Νίκο Μουτούση, νευρολόγο στην Ελλάδα, και έζησαν στο Παρίσι για 5 χρόνια όπου έκαναν τρία παιδιά, τις δίδυμες Αλεξία και Αριέττα και την Μαρία-Αμαλία.
Σύντροφός της για αρκετά χρόνια υπήρξε ο ηθοποιός Αλέκος Αλεξανδράκης. Όπως είχε αποκαλυφθεί μέσα από τη βιογραφία της «Η ζωή μου» από τις εκδόσεις Λιβάνη, οι δυο τους είχαν γίνει ζευγάρι κατά την περίοδο, όπου συμπρωταγωνιστούσαν στο θέατρο Μετροπόλιταν, το 1969. Τότε ο Αλέκος Αλεξανδράκης περίμενε το πρώτο του παιδί με τη σύζυγό του.
Ο Αλέκος Αλεξανδράκης και η Νόνικα Γαληνέα ήταν ένα από τα πιο δημοφιλή ζευγάρια τόσο στη ζωή όσο και το θέατρο για περισσότερα από είκοσι χρόνια.
Η γνωριμία της με τον Αλεξανδράκη
Μιλώντας για τη γνωριμία τους η Νόνικα Γαληνέα είχε πει σχετικά: «Γνωριστήκαμε το καλοκαίρι του 1969, τότε που πρωτοδουλέψαμε στο θέατρο ”’Μετροπόλιταν” της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, στα “Μεγάλα Χρόνια” του Γεωργίου Ρούσσου. Εγώ ήμουν σε διάσταση από πολύ καιρό και εκείνη την εποχή έβγαινε επιτέλους το διαζύγιό μου. Ο Αλέκος ήταν πάντα ο πρώτος που ερχόταν στην πρόβα και ο τελευταίος που έφευγε. Ήξερα πως ήταν παντρεμένος και πως είχε ένα αγοράκι. Δεν είχαμε ανταλλάξει ποτέ κουβέντα εκτός από καλημέρα και επειδή δεν τολμούσα να τον κοιτάω, πήγαινα από πίσω του και κοίταζα το σβέρκο και τα μαλλιά του. Ήταν πολύ ωραίος. Ένιωθα μεγάλη έλξη, αλλά ποτέ δεν φανταζόμουν πως μια μέρα, σύντομα, θα είμαστε ζευγάρι. Δεν φανταζόμουν καν πως του άρεσα. Την πρώτη φορά που μου μίλησε στην πρόβα μού είπε: “Καλοκαίρι με τη Μόνικα”. Του είπα: “Μόνο που εμένα με λένε Νόνικα”. Και μου απάντησε: “Το ξέρω”.
Δεν μίλαγε ο άτιμος και εγώ ήμουν τρισχειρότερη. Έλεγα από μέσα μου: “Αντίσταση, βάλε αντίσταση, θα γίνεις ρεζίλι…”. Αυτό που αισθανόμουν μέρα με τη μέρα μεγάλωνε».
Στο Θέατρο «Μετροπόλιταν» η Γαληνέα μοιραζόταν το καμαρίνι της με τη Νίκη Τριανταφυλλίδη, την πρωταγωνίστρια του έργου. «Δεν είχα καταλάβει πως δεν με άντεχε. Έδειχνε άγγελος επί της γης, αλλά πρέπει να είχε διαισθανθεί ότι άρεσα στον Αλεξανδράκη. Ένα βράδυ, στις 29 Ιουνίου 1969, μέρα Σάββατο, βγαίνοντας απ’ το καμαρίνι μας με κλείδωσε μέσα και έφυγε. Άρχισα να φωνάζω. Ο φύλακας δεν υπήρχε περίπτωση να με ακούσει. Αν και φορούσε διπλά ακουστικά, ήταν θεόκουφος. Και με άκουσε ο Αλεξανδράκης από τη μάντρα, δύο τετράγωνα πιο κάτω, όπου είχε πάει να πάρει το αυτοκίνητό του. Γύρισε πίσω και μου άνοιξε μαζί με τον φύλακα, γιατί η άλλη είχε βάλει λουκέτο. Του είπα πως δεν είχα αυτοκίνητο, παρόλο που είχα, ένα κάμπριο Triumph διθέσιο, το οποίο μόλις είχα πάρει. Το είχα στην ίδια μάντρα που είχε κι εκείνος το δικό του, αλλά μια και ο Αλέκος έμενε στη Γλυφάδα κι εγώ στον Αστέρα της Γλυφάδας με πήγε εκείνος. Στη διαδρομή έτρεμα ολόκληρη από τρακ και νόμιζα πως θα τρελαινόμουν. Όταν βγήκε απ’ το αυτοκίνητο για να με καληνυχτίσει, του είπα (πώς το τόλμησα ούτε ξέρω): ”Φίλησέ με”. Εκείνος μου είπε: ”Άσ’ το καλύτερα”, και το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι ότι βρεθήκαμε κάτω από ένα δέντρο, ενώ τ’ αυτοκίνητα περνούσαν το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο ρίχνοντας τα φώτα τους πάνω μας…».
Τι κι αν ήταν παντρεμένος και η γυναίκα του έγκυος: «Έπαθα ερωτικό αμόκ!»
«Σύντομα ο γάμος του Αλεξανδράκη ήταν παρελθόν. «Έφυγε από το σπίτι του και ήρθε να μείνει μαζί μου. Η γυναίκα του, ένας αξιοπρεπέστατος άνθρωπος, γύρισε στην Ελβετία με τα δυο τους παιδιά».
Το ζευγάρι ήταν αχώριστο στη ζωή και στο θέατρο για περισσότερα από είκοσι χρόνια, γράφοντας ιστορία με παραστάσεις όπως το «Κάθε χρόνο τέτοια μέρα», «Μάρτυς κατηγορίας», «Καινούργια σελίδα».
Νόνικα Γαληνέα και Αλέκος Αλεξανδράκης χώρισαν το 1991. «Χωρίσαμε με τον Αλέκο με πολύ κόπο, διατηρώντας πάντα μια πολύ ουσιαστική σχέση και αντιμετωπίζοντας τον χωρισμό μας με αλήθεια και σεβασμό. Αυτό έσωσε τη σχέση μας» είχε πει η Νόνικα Γαληνέα στη βιογραφία της.
Όπως θα αποκαλύψει αρκετά χρόνια αργότερα, ένας λόγος που χώρισε από τον Αλέκο Αλεξανδράκη, ήταν ο Δημήτρης Χορν.
Η καριέρα της
Η σταδιοδρομία της ξεκινάει το 1963 με εξετάσεις στο Θέατρο Τέχνης, όπου η πρώτη της παράσταση ήταν με τους Όρνιθες του Αριστοφάνη. Συνεργαζόταν με τον Κάρολο Κουν, την Κατίνα Παξινού, τον Δημήτρη Χορν, την Άννα Συνοδινού, τον Αλέξη Μινωτή, τον Δημήτρη Μυράτ κ.ά.
Από το 1969 έζησε και συνεργάστηκε με τον Αλέκο Αλεξανδράκη. Μαζί, δημιούργησαν δύο θεατρικές σκηνές, το Θέατρο Ιλίσια και το Στούντιο Ιλίσια.
Στη συνέχεια συνεργάστηκε με το Εθνικό θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και το Αμφιθέατρο ενώ παράλληλα έκανε πολλές συνεργασίες με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και παραστάσεις στη Μεγάλη και στη Μικρή Επίδαυρο καθώς και στο Κόβεντ Γκάρντεν στο Λονδίνο.
Έχει συνεργαστεί με αναγνωρισμένους καλλιτέχνες όπως ο Μίνως Βολανάκης, ο Γιάννης Κόκκος, ο Σπύρος Ευαγγελάτος, ο Μιχάλης Κακογιάννης, ο Ανδρέας Βουτσινάς, ο Stuart Burge, ο Διονύσης Φωτόπουλος, η Θεώνη Βαχλιώτη-Όλντριτζ, ο Νίκος Πετρόπουλος κ.ά.
Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των ετών, ένα μεγάλο διάστημα του χρόνου της ζει στο Λονδίνο. Έχει μεταφράσει δεκαεπτά θεατρικά έργα, πολλά εκ των οποίων έχουν δημοσιευτεί. Έχει εκδώσει την αυτοβιογραφία της σε βιβλίο με τίτλο Η ζωή μου (εκδόσεις Λιβάνη 2005) όπως και το βιβλίο Επέστρεφε (εκδόσεις Ιανός, 2007).
Το 2006, βραβεύτηκε με το έπαθλο «Κυβέλη» για την προσφορά της στο ελληνικό θέατρο.
Η Άννα Φόνσου δεν μπορεί να πιστέψει ότι δεν είναι πια στη ζωή η αγαπημένη της φίλη
Με την Άννα Φόνσου επικοινώνησε τηλεφωνικά η εκπομπή «Στούντιο 4».
Η ηθοποιός λύγισε και ξέσπασε σε λυγμούς κατά τη διάρκεια της σύνδεσης.
«Ήταν φίλη μου, ήταν προστάτης μου, ήταν συγγενής μου, ήταν πάρα πράγματα για ‘μένα αλλά και για πολύ άλλο κόσμο και βέβαια για την οικογένεια της. Ήταν κοντά σε όλους μας, έσκυβε στα προβλήματα μας, ήταν κοντά μας στις δύσκολες στιγμές μας. Με συμβούλευε, με φρόντιζε. Πάντα ήταν στοργική, πάντα πρόσχαρη, ευγενική, δοτική, ήταν πάντα εκεί».
«Πόσα πολλά πράγματα μας έχει χαρίσει στο Σπίτι του Ηθοποιού. Αυτό η Νόνικα, αυτό η Νόνικα, αυτό η Νόνικα… Πόσο κουράγιο μου έδινε για να συνεχίσω να παλεύω… Και τώρα πρέπει να μιλήσω εγώ για τη Νόνικα, με την οποία γελούσαμε την περασμένη εβδομάδα και είχαμε δώσει σήμερα ραντεβού για να οργανώσουμε τα γενέθλια της και να κάνει έκπληξη στα παιδιά της».
«Δεν μπορώ… Σκεφτόμουν ότι χθες έδωσα μια συνέντευξη στη Νέγκα και την πιο πολύ ώρα μιλούσα για τη Νόνικα. Και περίμενα να έρθει σήμερα η μέρα για να πάω εκεί, να καθόμαστε οι δυο μας. Ήταν ξαφνική η είδηση, κόντεψα να πεθάνω μόλις μου το είπανε. Τόσο πολύ θα μου λείψει. Και θα ήθελα να έβλεπε τι κενό αφήνει σε όλους μας, πόσο την αγαπούσαν όλοι».
